دل نوشته ای به خدا
معبود من سلام
احساس می کنم مدتی بود من وهمنو عانم تو را فراموش کرده بودیم چقدر در دنیای خودمان غرق شده بودیم انگار یادمان رقته بود که اصلا برای چه به این دنیا آمده ایم آمدنم بهر چه بود؟عشق من یادمان رفته بود که ما خلیفه ا. روی این کره خاکی هستیم چقدر دلخوشی هایمان را ساده انگاشتیم .فکر می کردیم همه چیز همه جا،همه وقت هست.اما حالا در این دوران قرنطینه می فهمیم چقدر غافل بودیم ،چقدر ضعیف هستیم وچقدر ناتوانیم در برابر عظمت تو.
خالق بی همتای من ،با یک موجود بسیار کوچک تو به ما فهماندی که هرگز از یاد هم غافل نشویم وفهماندی دنیا چقدر کوچک است چقدر راحت می توان دنیا را از چنگ این انسان مغرور در آورد حتی آنهایی که خود را ابرقدرت می نامند.
خدایا راستش را بخواهی نمی دانم چگونه باید کلمات را کنار هم بگذارم تا وصف حالم شود.دلم تنگ است برای مادر بزرگم ،برای دوستانم برای معلمانم وبرای همه کسانی که دوستشان دارمونمی دانی چقدر دوست دارم بغلشان کنم وببوسمشان ،ولی افسوس که باید صیور باشم شاید یکی از درس های مهم این دوران صبوری است.
عشف من ،در این دوران فرنطینه بیشتر تورا یاد می کنم ودست به دعا بر میدارم ومی گویم خدایا برسان مارا به او که وعده ی آمدنش را دادی تا جهان را غرق در نور وشادی کند.
آمین
درباره این سایت